Beşşar Esed rejimi ve destekçilerince en az 29 bin çocuğun öldürüldüğü ve iç savaş boyunca milyonlarca çocuğun yerinden edildiği Suriye‘de, en büyük bedeli çocuklar ödüyor.

Mart 2011’den bu yana iç savaşın devam ettiği ülkede, oyun ve okul çağındaki milyonlarca çocuk silah, bomba ve uçak sesleriyle, imkansızlıklar içinde büyüyor.

Esed rejiminin 4 yıl önceki hava saldırısında üç kardeşiyle yaralanan 10 yaşındaki Rakan Feris, “Uluslararası Çatışma Kurbanı Masum Çocuklar Günü” dolayısıyla AA muhabirine yaptığı açıklamada, evlerinde otururken uğradığı uçak saldırısında bir kolunu kaybettiğini anlattı.

Feris, İdlib’in Marratimısrin bölgesindeki kampta yaşadığını ve yaralandıktan sonra Türkiye’ye sevk edildiğini belirterek “Elimi kaybettim. Vücudumun farklı yerlerinde şarapnel parçaları var.” dedi.

Maddi durumları yeterli olmağı için okuyamadığını belirten Feris, “Ben okuyamıyorum çünkü paramız yok. Şimdi plastik toplayıp kardeşlerime bakıyorum. Tek isteğim protez bir kol. Mahallede gördüğüm çocuklar güzel bir elbise giydiklerinde kendi kıyafetlerimi sorguluyorum.” diye konuştu.

Aynı saldırıda kardeşi gibi bir kolunu kaybeden 9 yaşındaki Fevziye Feris ise “Hayalim bir dükkan açıp aileme bakmak ve diğer insanlar gibi yaşamak. Dükkandan harçlığımı alır ve kardeşlerime bakarım.” ifadelerini kullandı.

Çocukların annesi Cüziye Feris ise evlerinde oturdukları sırada rejim uçaklarının saldırısı sonucu 3 çocuğunun yaralandığını ve evlerinin yıkıldığını söyledi.

Anne Feris, iki çocuğunun birer kolunu kaybettiğini belirterek “Diğer küçük kızım Rima’nın da kolundaki sinirler zedelendi. Ameliyat yapılırsa eski hali gibi olur ama ameliyatın maliyeti yüksek.” dedi.

Çocuklarının oyun bile oynayamadığını belirten Feris, şöyle devam etti:

“Ne diyeceğimi bilmiyorum, çok üzücü. Çocuklarımın suçu nedir? Hayatlarında bir şey görmeden ellerini ve kollarını kaybettiler. Evimiz yıkıldıktan sonra farklı bir bölgeye göç ettik.”

“Komşularda güzel yemek piştiğinde çocuklar onlara bakıyor. Kendimi kötü hissediyorum”

Çocuklarının çöplerden topladıkları plastikleri satarak geçinmeye çalıştıklarını anlatan Feris, “Çocuklarım okuyamıyor. Çünkü maddi imkanımız yok. Bu çocuk okula giderse arkadaşları gibi giymek ve yemek isteyecek. Bunu karşılayacak param yok. Tek isteğim çocuklarımın huzura kavuşması. Evleri olsun. Çocukları geçindirecek hayvanlarımız olsun. Koyun, kuzu besliyorduk. Şimdi olsaydı sütünü sağar çocuklarımın ihtiyacını karşılardım. Çocuklarımın kimseye muhtaç kalmasını istemiyorum. Komşularda güzel yemek piştiğinde çocuklar onlara bakıyor. Kendimi kötü hissediyorum.” diye konuştu.